Rozdział 24

Megan spojrzała w lustro, a następnie na czarną kredkę, którą trzymała w ręce, potem znów na lustro i zaraz z powrotem na kredkę.

Kiedy znów uniosła wzrok na swoje odbicie, zmarszczyła brwi.

Tylko ciemno pomalowałam oczy, a wyglądam jak nie ja – pomyślała i uśmiechnęła się wyzywająco do siebie w lustrze – Chyba o to mi chodziło.

Pociągnęła swoje usta ciemnoczerwoną szminką, po czym wyszła z łazienki i skierowała się do szafki, w której trzymała swoje ubrania u Matta.

Wyciągnęła z niej czarną bokserkę i szare, obcisłe rurki. Do tego wyszukała czarne botki z ćwiekami.

Spojrzała w lustro znajdujące się w pokoju, który chwilowo należał do niej i pokazała środkowy palec swojemu odbiciu.

-Nikt już nigdy, na tym cholernym świecie mnie nie zrani – wycedziła do swojego odbicia.

Drew pewnym krokiem wszedł do ośrodka poprawczego, prowadzony przez policjanta, który przestał go popychać dopiero w momencie, kiedy chłopak wrzasnął, że jego ojcem jest Justin Bieber i jeśli nie przestanie, to go zgłosi, a mając pieniądze wygra sprawę.

Policjant sapał ze złości, ale Drew to nie przeszkadzało. Uśmiechał się z rozbawieniem i jeszcze czymś co w ostatnich dniach pokazała jego natura. Zaciętością.

Kiedy tylko weszli na teren placówki, chłopcy w przeróżnym wieku posyłali mu wrogie spojrzenia.

On odpowiadał bezczelnym uśmiechem i wysoko uniesioną głową.

W końcu dotarli do czegoś, co prawdopodobnie było gabinetem dyrektora.

Drew został tam wepchnięty.

Posłał mrożące krew w żyłach spojrzenie policjantowi.

-Drew Bieber? – zapytała szczupła, drobna dziewczyna, na pierwszy rzut oka, wiekiem niekoniecznie przekraczająca dwudziestkę.

Chłopak zmarszczył brwi. Niemożliwe, żeby taka dobra laska była dyrektorką.

-Ach, tak – zaśmiała się – Nie, nie jestem dyrektorem tej placówki – znowu się roześmiała, zdając sobie sprawę, że chłopak serio tak pomyślał – Po prostu przyszłam tu porozmawiać z ojcem, a on musiał na chwilę pilnie wyjść i poprosił, żebym cię przyjęła, gdybyś się pojawił, ponieważ na ciebie czeka.

-Uhm – odpowiedział chłopak – Dlaczego wyszedł?

Policjant zdzielił go po głowie.

-Nie ty zadajesz pytanie! – krzyknął.

-Nie dotykaj moich włosów – warknął młody Bieber, w odpowiedzi.

Dziewczyna się roześmiała.

-Wiesz, że będziesz musiał je ściąć? – zapytała.

-Nie zetnę – powiedział z rozbawieniem i pewnością w głosie – Nie ma mowy. Nie są długie.

-Takie reguły – wzruszyła ramionami.

-A nie mogłabyś powiedzieć tatusiowi, że bardzo ci się podobają i prosisz, żeby mi je zostawił? – zapytał, uśmiechając się cwaniacko.

Znowu dostał od policjanta.

-Kurwa, nie dotykaj mnie!! Już ci mówiłem!! – huknął.

Rozbawiona dziewczyna przyglądała się całej sytuacji.

-Czy ty próbujesz ze mną flirtować? – zapytała.

-Tak, jeśli ocalisz moje włosy – powiedział seksownym głosem.

Znowu się zaśmiała.

-Myślę, że możesz już go tu zostawić. Przypilnuję go dopóki nie przyjdzie tata – dziewczyna odezwała się do gliny.

-On jest niebezpieczny – powiedział policjant.

-Nie boję się – uśmiechnęła się łobuzersko i spojrzała na chłopaka, który odwzajemnił uśmiech.

Stanowczo podobał jej się ten bezczelny dzieciak. Był inny od wszystkich, jakich kiedykolwiek poznała. Na dodatek pokrewieństwo z Bieberem stanowczo dodawało mu atrakcyjności.

-Nie mogę, przykro mi – odpowiedział twardo policjant – Odpowiadałbym za to, gdyby coś ci się stało.

Dziewczyna westchnęła.

-Sama umiem o siebie zadbać, James – powiedziała uśmiechając się kokieteryjnie.

Czuła na sobie intensywne spojrzenie Drew.

Policjant pokręcił przecząco głową.

-Jesteś taki śliczny – dziewczyna odezwała się do młodego Biebera - Masz pecha, że przez najbliższe lata, najprawdopodobniej nie dotkniesz żadnej dziewczyny – westchnęła.

-A ty? Często tu przychodzisz? – zapytał uśmiechając się bezczelnie, rozbierając ją wzrokiem.

Uchylił się przed kolejnym ciosem policjanta.

-Widzę jak na nią patrzysz – powiedział rozbawionym tonem do gliny - Sam byś ją chętnie posunął, więc nie bij mnie za głośne wypowiadanie swoich myśli.

Dziewczyna uniosła zażenowana brwi, a policjant właśnie szykował się do wyjęcia paralizatora zza paska.

-Ejejejejejej – Drew uniósł dłonie w obronnym geście – Nie przesadzajmy, nie chciałem… - poczuł paraliżujące ukłucie bólu i padł na ziemię.

-Nie boli – jęknął.

Usłyszał dźwięczny śmiech dziewczyny.

-Tylko spróbuj go jeszcze raz tknąć – spojrzała złym wzrokiem na Jamesa.

-Ale…

-Tylko spróbuj, a sama tym w ciebie strzelę! – krzyknęła, podeszła i przykucnęła przy kulącym się z bólu chłopaku.

-Zepsuł ci fryzurę – powiedziała z udawanym żalem.

-Nie wyczuwam współczucia w twoim głosie, skarbie – powiedział ciężko oddychając.

-Nie mów tak do niej! – krzyknął policjant.

-A jak mam kurwa mówić, jak się nie przedstawiła?! – krzyknął i skulił się, bojąc się kolejnego ciosu.

Ten na szczęście nie nastąpił.

Zdziwiła go cisza.

Skierował spojrzenie w stronę drzwi i spojrzał na wielkiego mężczyznę, który w nich stanął.

-Dobry – przywitał się Drew.

-Dopiero przyszedłeś i już sprawiasz kłopoty, Bieber? – warknął.

-Skąd taki pomysł? Po prostu postanowiłem się zdrzemnąć na podłodze – odpowiedział Drew i wyłapał, że dziewczyna z trudem powstrzymuje śmiech – Ma pan piękną córkę – powiedział.

-Wiem – odpowiedział – Ale na takich jak ty, nawet nie spojrzy.

Drew uśmiechnął się łobuzersko.

Oj, gdyby tylko wiedział… Nawet on wyłapał niegrzeczną naturę tej dziewczyny, a znał ją parę minut.

-Co się szczerzysz idioto?! – wrzasnął dyrektor – Wstawaj!!

-Ale…

-Wstawaj, bo dostaniesz jeszcze raz! – dla potwierdzenia prawdziwości swojej groźby wyrwał paralizator policjantowi.

Drew natychmiast zerwał się z miejsca.

-Ostrożnie z tym – poprosił.

Dziewczyna znowu uśmiechnęła się rozbawiona.

Drew skierował do niej cwaniacki uśmiech.

-Caroline, wyjdź – powiedział dyrektor.

Caroline…

-Ale tato…

-Wyjdź. Później pogadamy. Teraz jestem zajęty.

-Ale…

-WYJDŹ! – krzyknął, a dziewczyna wywracając oczami skierowała się do drzwi.

Drew obrócił się za nią, ale dostał paralizatorem.

-Ja pierdolę – sapnął, znowu znajdując się na brudnej podłodze.

-I tak się stanie znowu, jak po raz kolejny na nią spojrzysz!

-A jak przelecę ją bez patrzenia?

Kolejny strzał pozbawił Drew przytomności.

________________________________

Hmm... Trochę się u nich pozmieniało.. xd